Bilib ako sa mga taong pumapasok sa Long Distance Relationship.

• Ung kahit na nahihirapan at nasasaktan na sila ng sobra, patuloy pa rin silang naghihintay at lumalaban.
• Yung kahit na may choice sila na iwan na yung taong yun kse malayo ung taong mahal nila, hindi pa rin nila ginagawa kse mahal niya at mas masasaktan siya kapag nawala ung taong yun.
• Yung naappreciate na nila ung malililiit na bagay para sa ibang tao pero napakalaking bagay na para saknila katulad na lang na makita lang nila sa webcam masaya na sila, buo na araw nila, ung makausap lang nila, masaya na sila.
• Yung kahit na maraming taong nakapalibot sknila, na mas better pa sa taong napalayo sknila, but still, hindi pa rin nila magawang lokohin ung mga karelasyon nila.
• Yung halos mabaliw na sila dahil sa sobrang pagkamiss, iiyak lang sila tapos lalaban ulit.
• Yung mga taong handang maghintay kahit gaano katagal.
• Yung mga taong pinipilit na ipaglaban ung relasyon sa kabila ng distansya.
• Yung mga taong pinipilit maging matatag sa kabila ng hirap at sakit.
• Yung natitiis nila na kahit walang physical contact, walang yakap, walang lambing, basta malambing na sa webcam okay na sila.
Yung nagtitiwala pa rin sila kse hindi nila nakakasama. Hindi biro ang ganitong relasyon. Yung mga taong involve sa isang LDR, sila ung mga taong naniniwala na magwowork sa kabila ng milya milyang distansya.Alam ko kung gaano kahirap at gaano kasakit. Kaya bilib ako sa mga taong sumusugal sa ganitong relasyon